Nieuwsbrief

Alles in het Spaans

Zon, zee en strand? Daar kom je niet aan toe als je naar Barcelona gaat om Spaans te leren. Maar huiswerk maken in het zonnetje op zo’n mozaïekbankje van Gaudí is zo slecht nog niet. Tallina en Mirjam beleefden een hectische eerste dag: “Ik snap er geen hout van. Help!”

No son vacaciones, dit is geen vakantie. Voor dag en dauw, om acht uur ’s morgens, verzamelen vijftig kersverse studenten zich in een schoolgebouw aan de Gran Via. Met slaapogen zit Tallina (42) uit Amsterdam achter haar café largo. Gisteravond vloog ze Barcelona binnen voor een tweeweekse stoomcursus Spaans. Als hoofdmeesteres Ana vraagt wat Tallina’s niveau is, antwoordt ze in gretig Engels: “Absolute beginner!”

Tallina wordt aan een testje onderworpen: “Welke palabras ik ken? Eh… hola,buenos días, buenas tardes, buenas noches… dat is het wel.” Ana is overtuigd en even later zit Tallina in een klein klaslokaal tussen zes andere beginners uit Oostenrijk, Zwitserland, Noorwegen, Italië en Canada. Meteen worden ze in het diepe gegooid: vanaf nu gaat alles in het Spaans. Sterker nog: profesora Sara is geen enkele andere taal machtig – in haar vrije tijd volgt ze een beginnerscursus Engels. Dat schept een band.

Sara vraagt haar cursisten in simpel Spaans welke woorden ze al kennen. “Coño!” roept de Noorse Christoffer meteen. Dankzij zijn Spaanse vriendin blijkt hij te beschikken over een indrukwekkend vocabulario van scheldwoorden. Sara trekt een pruillip. Gelukkig werpt Tallina wat meer decente woorden op: cerveza en vino blanco. In rap tempo komen alfabet, uitspraak en een poquito grammatica voorbij, en steeds oefenen de studenten op elkaar wat ze leren. Tallina draagt een gedicht voor uit het leerboek, nadat Sara haar gerustgesteld heeft: “Maakt niet uit wat het betekent, het gaat om de uitspraak.”

De lesmethode blijkt doeltreffend; al snel kunnen de cursisten beleefde gesprekjes met elkaar voeren. Nog geen twintig minuten in de les en Tallina vertelt al in het Spaans hoe ze heet, waar ze vandaan komt en dat het goed met haar gaat. Ze is er zelf verbaasd over. In de pauze vertelt Tallina op een bankje aan de Gran Via dat ze in twee uur tijd meer Spaans heeft gesproken dan in haar hele leven. Spaans leren in Barcelona gaat met hetzelfde tempo als een rondje achtbaan in het pretpark van Tibidabo.

Taalschool Don Quijote huist in een groots pand aan de raceboulevard Gran Via boven de nationale luchtvaartmaatschappij Iberia. Jaarlijks leren ruim drieduizend studenten hier Spaans in Spanje. Een taal leer je pas echt door ‘m te spreken, weet men, en dus doet Don Quijote goede zaken. Er zijn vestigingen in Madrid, Sevilla, Granada, Salamanca en op Tenerife. Barcelona is geen voor de hand liggende keuze – de voertaal is hier Catalaans. Maar natuurlijk: iedereen spreekt ook Spaans en Barcelona heeft zon, zee, strand en Gaudí.

Veel tijd om de pracht en praal van Barcelona te bewonderen krijgen de studenten niet. Van negen tot één zijn de lessen, daarna is er huiswerk. Vanavond is er een ‘cultuuruur’ gevolgd door een welkomstdiner en morgenavond een rondleiding langs de twee belangrijkste modernistische bouwwerken: het Hospital de Sant Pau en de Sagrada Familia. Tijd voor ontbijt? Lunch? Nee hoor, pas voor het diner kunnen de studenten het terras op. Het is trabajar duro, stevig aanpoten.

Buiten loopt het tegen de dertig graden, binnen trekt Tallina zich terug in haar kamer voor haar huiswerk. In de gangen van het schoolgebouw hapt Mirjam (39) uit Dirkshorn even snel een broodje weg. Voor haar gaan de lessen nog twee uur door, want Mirjam volgt een curso superintensivo. Sinds drie jaar woont de Noord-Hollandse in Cubelles, op een halfuur van Barcelona. Eens per week gaat ze voor Spaanse les naar ‘een vrouwtje’. “Ik woon daar tussen allemaal Hollanders, dus ik spreek niet vaak Spaans. Maar een broodje bestellen bij de bakker, dat lukt wel.”

In Mirjams gevorderdenklas zijn ze het stadium van ‘Hola, que tal‘ allang gepasseerd. De les begint met een kringgesprek waarin redelijk rap Spaans gesproken wordt. Er is ook een schriftelijke toets, waarvoor de cursisten gezamenlijk pittige vragen moeten beantwoorden: ¿Cuántas casillas hay en un tablero de ajedrez? De hele klas kijkt haar profesora vertwijfeld aan. Zonder een woord Engels te gebruiken, geeft ze in simpeler Spaans hints: het is een spel waarbij je moet nadenken, Kasparov is de wereldkampioen. Na ampel beraad snapt de klas de vraag – hoeveel vakken heeft een schaakbord? Nu nog even rekenen voor het antwoord.

Bij deze middagles draait het vooral om conversación. Een andere vraag – ‘Hoeveel landen telt de Europese Unie?’ – ontlokt een pittige discussie over de mogelijke toetreding van Turkije. Mehmet uit Ankara houdt een vurig betoog voor zijn land, aangemoedigd door de profesora, die af en toe een sleutelwoord op het schoolbord krijt. Zijn medestudenten hangen aan zijn lippen en stellen volop vragen. Het gaat nog wat onwennig, maar de studenten weten heuse volzinnen te produceren. Het studieboek komt nauwelijks nog aan bod en dat geeft niks: geoefend moet er worden.

Dat is precies de reden waarom deze studenten Spaans leren in Spanje en niet thuis in Turkije, Kenia, Ierland of Holland. Mirjam houdt zich intussen opvallend stil. Het antwoord op de EU-vraag laat ze aan haar medestudenten over: “Waren het er vijftien? Joh, ik wacht het rustig af.” Even later: “Weten ze het al?” Maar als deprofesora het Spaanse onderwerp machismo aansnijdt, richt ze haar pijlen op Mirjam. Of ze wel eens een band verwisseld heeft? Welnee, dat doet Mirjams man, het toonbeeld van machismo, terwijl ze zelf een cerveza drinkt. In het Spaans blijkt Mirjam hetzelfde koddige Noord-Hollandse accent te hebben als in het Nederlands.

Een dilemma dient zich aan na Mirjams les: Tallina staat te popelen om naar Parc Güell te vertrekken, maar Mirjam moet aan haar huiswerk. “Dan doe je het toch daar?” Met een tas vol studieboeken stappen ze in de metro en even later zitten ze in het bizarre sprookjespark van Gaudí op een vrolijk bemozaïekt bankje. In het zonnetje met een ijsje onder een palmboom; op die manier is studeren zo slecht nog niet.

Een avondroze zonsondergang in Parc Güell zit er niet in, want Tallina en Mirjam racen per taxi terug naar school. Voor het ‘cultuuruur’ worden twintig studenten in een hok van zes bij vier gepropt. In krap vijftig minuten scheren we door de geschiedenis van Barcelona: van de stichting door de Romeinen via de strijd tegen de Moren naar de dictatuur van Franco. In het bloedhete raam- en aircoloze klaslokaal valt een meisje in slaap. Ze snurkt zacht. De rest doet zijn best om het betoog van de profesor te volgen. Tevergeefs: “Help,” fluistert Tallina, “ik snap er geen hout van.”

Niet voor niets had de profesor haast: om negen uur moeten de nieuwkomers paraat staan voor het volgende programmaonderdeel. Voor het welkomstdiner wandelt de overwegend uit jonge Europeanen bestaande meute naar restaurante Europa. Een enkel Amerikaans meisje steekt haar verwachting niet onder stoelen of banken: “Oh my God, this is gonna be greasy!” Tallina oefent haar Spaans nog even: “Dat wordt lekker uit de bek stinkos.”

Schalen vol vettige karbonaadjes en flauwe worstjes komen op tafel; deze kennismaking met de Catalaanse keuken is niet de beste. Dat drukt de pret niet, want de sangria vloeit rijkelijk. Tallina en Mirjam zijn dik tevreden over wat ze vandaag geleerd hebben. Het was een lange, maar vruchtbare dag. Vol vertrouwen zegt Tallina: “Over twee weken spreek ik vloeiend Spaans!” Mirjam heft haar sangria op. “¡Salud!” Is het toch nog un poquito de vacaciones

Hup, op taalreis!
Don Quijote is het grootste taalinstituut voor buitenlanders in Spanje. Het van oorsprong Nederlandse bedrijf is inmiddels een multinational met ruim twaalfduizend studenten per jaar uit 65 landen. De keus is uit zeven scholen in Spanje – behalve Barcelona ook Madrid, Sevilla, Salamanca, Granada, Valencia en Tenerife – en één in het Mexicaanse Guanajuato. Er zijn cursussen in soorten maten: een intensieve cursus van twee weken is er vanaf 375 euro, een cursus ‘Spaans voor het leven’ duurt minstens 12 weken en begint bij 1650 euro.
Liever iets anders dan Spaans? Met Lexton kunt u naar Sint Petersburg voor een cursus Russisch, met Interlanguage naar Berlijn voor Duits, met Adelante naar Siena voor Italiaans, met Tricolore naar Cannes voor Frans, met Plus naar Lissabon voor Portugees en met StudyTravel schaaft u uw Engels bij op Malta. Echte talenwonders stappen in het vliegtuig naar Peking voor een cursus Chinees (Confucius) of naar Tokio om Japans te leren (Lexton).
Deze taalreisspecialisten maken in de desbetreffende landen gebruik van partnerscholen, Don Quijote heeft acht eigen scholen.

Gratis nieuwsbrief
Wil jij mijn reisreportages gratis in je mailbox? Ik stuur je graag eens per kwartaal mijn nieuwsbrief.