Het is de partyhoofdstad van de VS en volgens de Amerikanen de meest sexy stad van het land. Reisjournalist Sander Groen dompelt zich onder in deze hedonistische tropische speeltuin om te shoppen, eten, zonnen en feesten alsof morgen niet bestaat: welkom in Miami Beach.
‘Tonight’s gonna be a good night,’ zingen de Black Eyed Peas via de speakers van de Palace Bar op Ocean Drive. Ik zit aan een tafeltje onder een palmboom aan een hartig ontbijtje van roerei met bacon en gebakken aardappeltjes bij een Budweiser. Misschien wel de beste plek van Miami om mensen te kijken, dit terras: tussen de tafeltjes door slentert een oneindige stoet van jongens op slippers met gebronsde bovenlijven en meisjes in hotpants en nikserige topjes, afgewisseld door af en toe wat roodverbrande Britten en verbaasde Japanners.
Naast me schuiven over het asfalt de Ferrari’s en Lamborghini’s voorbij tegen een decor van wuivende kokospalmen. Daarachter zie ik een honderd meter breed en kilometerslang suikerwit zandstrand vol parasols en ligbedjes, met erop nog veel meer van die jongens in shorts en meisjes in topjes, die onder een glinsterende laag sunblock liggen te bakken, met een pitcher binnen handbereik en uitzicht op de azuurblauwe Atlantische Oceaan aan de ene en de pastelkleurige art-decopaleisjes van Ocean Drive aan de andere kant.
Getuige de tussen twee palmbomen opgeknoopte regenboogvlag en de slogan op de menukaart – ‘Every queen needs a Palace’ – is dit dan wel een homobar, maar er zitten net zo makkelijk heterostelletjes en gezinnen met kinderen op het terras. Ik ben dan wel in the Deep South, maar Miami is zo tolerant als New York City – alleen een stuk zonniger. Niemand die er gek van opkijkt dat ik hier om twee uur ’s middags nog zit te ontbijten. Dit is de partyhoofdstad van de VS, een sun-drenched, fun-filled tropical playground, speciaal gebouwd met één doel in gedachten: lol maken.
Little Havana
Gisteravond arriveerde ik in Miami, maar geen tijd voor jetlag. Op naar Little Havana, de wijk waar duizenden voor Castro gevluchte Cubanen zijn neergestreken. Spaans is er de voertaal en het wemelt van de doorrookte sigarenfabriekjes, platenzaken waar salsa en merengue op volle toeren uit de stereo-op-tien knallen en restaurants met enchiladas, carne asada en de onvermijdelijke frijoles op de kaart. De geur, de geluiden en het klimaat van Cuba – nog maar net in de VS en ik voel me al helemaal thuis in klein Havanna.
De deuren van de verweerde panden aan Calle Ocho zwaaien wagenwijd open en toeristen zijn welkom in de Cubaanse sigarenwinkels, ‘cafecitos’ en galeries
Eens per maand, en laat dat nou net vanavond zijn, is het Viernes Culturales ofwel Culturele Vrijdag. De deuren van de verweerde panden aan Calle Ocho, replica’s van de huizen die de vluchtelingen op Cuba moesten achterlaten, zwaaien wijd open en toeristen zijn welkom in de sigarenwinkels, cafecitos en kunstgaleries die transformeren tot hapsnap-minidiscotheken a lo latino. Ook op straat is het feest: marktkraampjes verkopen guayaberas en panamahoeden, nostalgische Cubaanse schilderijtjes en allerlei tropische zoetigheid, en op bijna elke straathoek treedt een bandje op en wordt er de rumba gedanst.
Eén clubje mokkakleurige bejaarde mannen trekt zich niets aan van alle rumoer: op een pleintje dominoën zij onverstoorbaar door, bij een piepklein kopje Cubaanse koffie en in de mondhoek een cohiba zo dik als een babyarmpje. Ik haak aan bij de drom toeristen voor de deur van het historische Tower Theatre. Ze wachten op stadshistoricus Dr. Paul, zeg maar de Geert Mak van Miami, die elke Viernes Culturales een gratis rondleiding geeft. Anderhalf uur later ken ik de wijk als mijn broekzak en stort ik me met een mojito in het aanzwellende straatfeest. Het blijft nog lang onrustig in Little Havana.
Sexy stad
Wijken op het vasteland zoals Little Havana, Coral Gables en Coconut Grove zijn een bezoek waard, maar Amerikaanse en buitenlandse toeristen brengen hun tijd vooral door op het zonovergoten rifeiland voor de kust: Miami Beach. En dan bij voorkeur op South Beach of SoBe, het stuk van de 1e tot de 25e Straat met de beste hotels, lekkerste restaurants en hipste bars en restaurants van de stad plus ’s lands mooiste strand. Dat is dan wel opgespoten – jaarlijks rukt het leger uit om het in zee gespoelde zand weer aan te vullen – maar toch, mooi is het.
Miami Beach was niet veel meer dan een zandbank met een mislukte kokosnotenplantage, totdat ene John Collins, een quaker uit New Jersey, een brug bouwde – destijds de langste houten brug ter wereld. In no time werd het eiland volgebouwd met hotels in de stijl die in Europa in de mode was: art deco. De palmbomen stonden er al, het strand werd aangelegd en voilà, een eilandparadijs was geboren, met alle dagen mooi weer. De rest is geschiedenis: volgens de Amerikanen zelf is niet San Francisco, Las Vegas, Los Angeles of New York maar Miami de meest sexy stad van het land.
Mijn hotel staat pal aan de wereldberoemde boulevard van South Beach, Ocean Drive. Atlantisch zeezicht zover het oog reikt vanaf het dakterras en vanuit mijn suite kijk ik zo in de voortuin van de villa van wijlen Gianni Versace, waar dag en nacht toeristen in de rij staan voor een Kodak-fotomoment met de vergulde medusa’s in het smeedijzeren hek. Hiervandaan is het een paar passen naar de mooiste art-decogebouwen, aan weerszijden van het Colony Hotel. Nooit in Miami geweest en toch komt het bekend voor? Klopt: het neonverlichte rijtje glijdt voorbij in de openingsscène van tv-serie Dexter.
Miami Vice
Als we Dexter, maar ook CSI Miami en Miami Vice moeten geloven, is Miami Beach een broeinest van drugsbaronnen, serieverkrachters en koelwagenmoordenaars. Ten tijde van Miami Vice klopte dat: begin jaren 80 is Miami de moordhoofdstad van de VS. South Beach is verlaten en vervallen en de leegstaande art-decohotels worden benut door drugsbendes om deals te sluiten. Maar daar zijn Sonny Crockett en Rico Tubbs, die met veel piefpafpoef orde op zaken stellen en de boeven inrekenen. De kogels vliegen je om de oren in de eighties – toch geen imago waar een VVV trots op is, zou je denken.
Gek genoeg zorgt juist Miami Vice voor de revival van South Beach. Behalve moord en doodslag laat de serie ook de mooie kant van Miami zien: gestroomlijnde architectuur, wuivende palmbomen, snelle speedboten, roze flamingo’s, tropische eilanden, zwoele nachten en sexy mensen. Ineens is SoBe de place to be. Modeontwerpers, fotografen en modellenbureaus verhuizen van New York naar Miami met een stoet celebrity’s in hun kielzog, art-decohotels worden opgeknapt en heropend, de toeristen volgen en Miami Beach is back in business.
Frantic, zo laat Ocean Drive zich nu het best omschrijven. Bij The Clevelander wordt in de openluchtdiscotheek rond het zwembad gedanst onder de palmbomen, op de terrassen van The Penguin en The Pelican wordt tot diep in de nacht gedineerd en bij talloze bars proberen proppers passanten naar binnen te lokken, waar het altijd happy hour is. Zo kom je vanzelf in de party mood en beland je vroeg of laat, waarschijnlijk laat, in een hippe lounge of club als Mokai – wie weet zelfs op het vipdek. Je bent in Miami een beetje mal als je níet uitgaat tot het ochtendgloren.
Op Belle Isle staat The Lido, een spahotel uit de jaren 50 van architect Morris Lapidus, dat heropende als The Standard – hoewel er niks standaard aan is
Scrubben en bubbelen
Om al dat gefeest vol te kunnen houden, moet er ook worden ontspannen – in de spa. Per yellow cab zoef ik over de Venetian Causeway, langs Star Island met de villa’s van Liz Taylor, Madonna en Gloria Estefan, naar Belle Isle. Daar staat The Lido, een monumentaal spahotel uit de jaren 50 van architect Morris Lapidus, dat in 2006 heropende als The Standard. Niks standaard aan The Standard, wat verbeeld wordt door het logo dat op zijn kop staat. Mobieltjes uit graag; hier wordt onthaast en ontspannen in serene rust; het enige geluid wat hier klinkt is het geflipflop van de slippers van hotelgasten in badjassen.
De spafaciliteiten zijn fenomenaal, dus trek er gerust een volle dag voor uit. Er is keuze tussen volledig verzorgd of doe-het-zelf: zweten in de cedersauna, op het warme marmer van de hammam of in het aromastoombad, jezelf of een vriend of vriendin schoon schrobben in de scrub room, bubbelen in de jacuzzi-met-waterval of je buiten laten onderkliederen met heilzame modder. Dan lekker loungen op een ligbedje aan het reusachtige zwembad met baaizicht en licht lunchen op het teakhouten terras met tijgergarnalen, gegrilde mahi-mahi of een miniburger. Wel bijtijds een tafeltje reserveren – de Bayside Grill is een hotspot; rond lunchtijd komt men met speedbootjes massaal overvaren vanuit Miami Beach.
Ik kies bij een spabezoek meestal voor een lichaamsmassage; languit onderuit en strelen en kneden maar. Therapeute Susie adviseert me iets anders: The Standard Custom, een gezichtsbehandeling waar extracten van groene thee, vitamine A en E plus allerhande biologische smeersels aan te pas komen. Ik ga plat op de zachte massagetafel, Susie knipt een operatielamp aan om mijn huidtype en probleemplekken te bestuderen en ze gaat aan de slag. Nooit geweten dat een facial zó ontspannend kon zijn. Na een uur ben ik rozig en zwalk ik slaapdronken naar buiten, met blosjes op mijn wangen zo zacht als babybilletjes, en op een chaise longue in de verduisterde relaxkamer kom bij een glas groene thee langzaam terug op aarde. Hier zou ik het wel een weekje uithouden.
Fifth Avenue South
Kan niet, want snel terug naar South Beach. Daar wacht een shopping spree – zwakke dollar of niet, het is hier voor Europeanen spotgoedkoop. Amerikaanse modemerken zijn hier veel goedkoper en is het ook nog uitverkoop, dan kosten die shirts, jeans en sneakers al helemáál niks meer – niet shoppen zou onverstandig zijn. Miami heeft een overweldigend winkelaanbod, met vlaggenschipwinkels van fijne merken als Abercrombie & Fitch, SuperDry en Banana Republic.
Op Collins Avenue, direct achter Ocean Drive, sla ik mijn slag bij Diesel, Adolfo Dominguez en Kenneth Cole, maar de leukste winkelstraat van South Beach is Lincoln Road. Die ‘Fifth Avenue of the South’ is ellenlang en loopt helemaal van de Atlantische Oceaan naar de Biscayne Bay. Voor lingerie naar Victoria’s Secret, voor designspeelgoed naar Genius Jones, voor chique jurkjes naar Anthropologie, voor koffietafelboeken en koffie met taartjes naar Books & Books en voor jeans naar Lucky Brand of FCUK.
Lincoln Road is autovrij en uitgerust met cafés en restaurants om tussendoor even uit te blazen en alles is tot ’s avonds laat open, dus dat winkelt prettig. Maar wie nog meer keuze wil, stapt in de taxi naar Florida’s flonkerendste megawinkelcentrum, Aventura Mall. Hier zitten Abercrombie, Barneys, Cole Haan, Hollister en Urban Outfitters bij elkaar op schoot, plus nog een paar honderd winkels op drie verdiepingen en megawarenhuizen als Macy’s, Sears en Bloomingdale’s. Tel uit je winst.
Stappen in SoFi
South Beach was nog niet zo gek lang geleden een no-go area, maar daar is nu niets meer van te merken. Op Ocean Drive schuiven de blinkende bolides voorbij, het strand ligt vol en de terrassen zitten vol. Het zuidelijkste puntje, ten zuiden van Fifth Street, is het laatste stukje South Beach dat een metamorfose kreeg. Een uitgestrekt stadspark kwam er, flonkerende lofts en glimmende hotels met zeezicht, een prachtig stil strand, sterrenrestaurants en loungy beachclubs die niet zouden misstaan in Saint Tropez, alles bij elkaar op een taartpunt van vijf blokken. Ineens is dit het hipste stukje van Miami en daar hoort een hippe afkorting bij – South of Fifth werd dus SoFi.
Op het zuidelijkste puntje van South Beach, alias SoFi, wordt bij Joe’s Stone Crab sedert 1913 de smakelijkste zwarte steenkrab van Florida geserveerd
Jarenlang was er maar één plek waarvoor Miamians de tocht naar die destijds aftandse taartpunt maakten: Joe’s Stone Crab, waar sinds 1913 de smakelijkste zwarte steenkrab van Florida wordt geserveerd. Vernuftige beestjes: ze worden opgevist, de scharen worden afgehakt, vervolgens gaan ze terug in zee en groeien ze doodleuk weer nieuwe scharen aan. Gerecyclede krabben zijn het dus eigenlijk, maar oh zo verrukkelijk. Dan uitbuiken op de pier bij het park, zwaaien naar de passagiers op de kolossale cruiseschepen die hier rakelings langsvaren en dan nog even zonnebakken op het witte zandstrand, totdat bij het uitzicht op de wolkenkrabbers van Miami Beach de zon zachtroze in zee zakt.
Overdag is het stil in SoFi, maar chic. Er wordt geluncht bij Smith & Wollensky in het park, gelounged rond het zwembad van La Piaggia Beach Club, geborreld met wijn en oesters bij Monty’s Raw Bar en op het strand wordt geyogaad. ’s Avonds komt SoFi tot leven: restaurants als Nemo en Prime zitten tjokvol, terwijl in de beachclubs de zonnebedjes opzij worden geschoven. Bij Nikki Beach, dat na Saint Barth, Marrakesj en Marbella ook hier een filiaal heeft, wordt het rode koord opgehangen voor de drommen hippe types die vanavond in de bijbehorende boudoirachtige club O1 worden verwacht. Ik ben dan wel op het zuidelijkste puntje, maar het blijft toch South Beach – ook hier wordt er gefeest alsof morgen niet bestaat. Tonight’s gonna be a good night. «
ETEN IN MIAMI BEACH
News Café op Ocean Drive was de favoriete ontbijtstek van Gianni Versace, met een prettig terras. 24 Uur per dag kan hier worden ontbeten; prijzig maar prima, keus te over en de cappuccino is dolce. Voor tafeltjes aan het water, een stevige steak, voorbijdobberende cruiseboten en mooie zonsondergangen naar Smith & Wollensky op het zuidelijkste puntje van South Beach in SoFi. Joe’s Stone Crab is een instituut. Niet nadenken maar blind bestellen als je hier tussen half oktober en half mei bent; dat is het seizoen voor de bekende Floridiaanse zwarte steenkrab – pas op dat je je vingers er niet bij opeet. Reserveren is niet mogelijk; kom op tijd of sluit aan in de rij.
