De Blue Mountains zijn niet blauw en ook geen bergen, maar de city folk van Sydney komt er maar wat graag afkoelen in de frisse berglucht met bijbehorende breedbeeldpanorama’s.
Het kost weinig fantasie om te snappen waarom de Blue Mountains de Blue Mountains heten: stap ’s morgens je bed uit in het historische hotel The Carrington in Katoomba, schuif de gordijnen open en daar zijn ze, die blauwe bergen. De blauwe waas ontstaat door de oliedamp die opstijgt uit de dichte eucalyptusbossen, zo luidt de populaire verklaring. Volgens wetenschappers is de Mie-theorie van toepassing: inkomende ultraviolette straling wordt verstrooid door atmosferische deeltjes en voilà: blauwe bergen. Alleen zijn het geen bergen. Een reusachtig zandstenen plateau ligt hier op een hoogte van 900 tot 1200 meter, waarin in miljoenen jaren duizelingwekkend diepe valleien zijn uitgesleten. Zo lijken het net bergen, maar ook dat is optisch bedrog, een fopperij van Moeder Natuur.
Soit, de Blue Mountains zijn niet blauw en ook geen bergen, maar wel genoteerd op de werelderfgoedlijst én sinds mensenheugenis de gedroomde zomerse uitstap voor de city folk van Sydney. Als daar de temperatuur oploopt tot veertig graden, vluchten ze hierheen voor een weekend vol lange wandelingen in de frisse berglucht met meeslepende panorama’s, bijkletsen bij koffie en taartjes, lekker lang lunchen in knusse eetcafés, ontspannen in de spa, een bungeltochtje per kabelbaan en meer lange wandelingen in de frisse berglucht met meeslepende panorama’s.
Art Deco in Katoomba
Het begon allemaal ruim een eeuw geleden in de belle époque, de gouden tijd van het reizen. Met bloed, zweet en tranen, pikhouwelen en dynamiet werd de Great Western Railway aangelegd. In het kielzog van de stoomtrein verrezen chique art-decohotels vol kristallen kroonluchters en klatergoud, en werden er wandelpaden aangelegd, houten trappetjes geïnstalleerd, zitbankjes geplant en op panoramische prachtplekken uitkijkplatforms gebouwd, zodat men in hoge hoed of hoepelrok kon flaneren in de woeste natuur. De gegoede burgerij kwam massaal uitblazen in de Blue Mountains.
De chique sfeer van weleer waait nog door de straten van Katoomba, vermengd met een prettig overjarig hippiesausje. Vegetarische restaurants zetten huisgemaakte tofoeballen op tafel, antieke winkeltjes verkopen possumwollen beanies aan dertigers met vlasbaardjes, het wemelt van de galerietjes met iets te artistieke kunst en ’s avonds staan er achter de glas-in-loodramen van donkerbruine barretjes jazzbandjes te spelen. De hippiesfeer van Katoomba is knap anders dan de hippe sfeer van Sydney, honderd kilometer verderop, maar het is hier wel zo relaxed.
Wirwar aan wandelpaden
Katoomba is de ‘hoofdstad van de Blue Mountains’ en de beste uitvalsbasis voor trektochten in de natuur. Ook buitenlandse toeristen hebben dat ontdekt, alleen doen zij het meestal af als dagtochtje. Jammer, want je vermaakt je hier moeiteloos een week. De topattractie is Scenic World met twee kabelbanen, een bergtreintje, een regenwoudwandelingetje, restaurants en souvenirwinkels. Leuk voor dagjesmensen die na een bliksembezoek aan deze natuur-Efteling precies weten wat er te halen valt in de Blue Mountains. Zij die beter weten trekken eropuit, de paden op, de bergen in.
Geen plek op aarde waar de ruige natuur zich zo makkelijk laat verkennen als in de Blue Mountains rond Katoomba. Een brandweerrode dubbeldeksbus brengt je vanuit het dorp bij de Jamisonvallei, waar een wirwar aan bewegwijzerde wandelpaden leidt over torenhoge kliffen van het ene naar het andere panoramaplatform, via steile trappetjes de vallei in waar de vogeltjes fluiten en koeskoezen en mierenegels door het struikgewas ritselen, of langs bergbeekjes en watervallen terug naar boven voor een welverdiende lunch met alweer zo’n weids uitzicht dat zo op een schilderijtje kan.
Honeymoon Lookout
Logisch vertrekpunt is Echo Point, met de beroemdste natuurattractie van de Blue Mountains: de Drie Gezusters. Volgens de oeroude aboriginalmythologie zouden de negenhonderd meter hoge kalkstenen rotspunten zijn ontstaan toen de drie zussen Meehni, Wimlah en Gunnedoo versteenden toen ze wilden trouwen met mannen van een andere stam – maar dat is een voor toeristen verzonnen fabeltje. In werkelijkheid zijn de Drie Gezusters, die ooit met z’n zevenen waren, gevormd door erosie, maar dat klinkt minder romantisch.
Echo Point is vaste prik voor de vele sightseeingbussen en het ziet er dan ook zwart van de dagjesmensen. Maar zet een paar stappen in willekeurige richting en je komt geen kip meer tegen. Een steile stalen trap van achthonderd treden leidt naar de vallei, waar een wandelpad door een geurig eucalyptusbomenbos en een kletsnatte varentuin leidt naar de klaterende watervallen van Leura. Vergezichten zijn ver te zoeken in die koele, donkere vallei, maar kuier bovenlangs terug over dePrince Henry Cliff Walk en de uitkijkpunten met mooie namen als Lady Carrington Lookout en Honeymoon Lookout wisselen elkaar in rap tempo af, met steeds weer een ander uitzicht op blauwe bergen zover je kijken kunt.
Grande dame uit 1880
Een waar wandelwalhalla is het hier, maar Katoomba is nog maar het begin. Elders in de Blue Mountains valt nog veel meer te beleven. Pak een treintje naar Wentworth Falls en bezoek het wonderlijke huismuseum van de excentrieke Norman Lindsay, of boemel naar Medlow Bath en bekijk het majestueuze Hydro Majestic, het eerste kuurhotel in de Blue Mountains. Hoe westelijker en hoger je komt, hoe kleiner en nostalgischer de dorpen worden. Blackheath en Mount Victoria zijn prettig popperig met ouderwetse pubhotels, delicatessenwinkeltjes, taartjescafés en overdekte rommelmarkten.
Terug in Katoomba staat ook in hotel The Carrington de tijd stil sinds de belle époque. Dit is de grande dame van de Blue Mountains uit 1880, met een sierlijke art-decogevel van glas in lood en een interieur vol rode tapijten, gepoetst koper, bronzen beeldjes, tiffanylampjes, krakende parketvloeren en een antieke houten lift. Haast surrealistisch nostalgisch zijn de champagnebar en grand dining room. Retireer op je ruime hotelkamer en de volgende ochtend word je vanzelf getrakteerd op een dagelijks hoogtepunt: schuif de gordijnen open en daar zijn ze weer, die blauwe bergen in breedbeeld. Krijg daar maar eens genoeg van.