Aan ’s wereld chicste strand gaan bizznizz en joie de vivre hand in hand. Alleen even oppassen dat Joan Collins je in haar cabriolet niet van de sokken rijdt op de Croisette.
In de warmste uithoek van Frankrijk schijnt de zon driehonderd dagen per jaar. Naast de kerstboom op het strand champagne drinken bij twintig graden; dat zag koningin Victoria wel zitten. De vorstin van het grote Britse rijk luidde het begin van de belle époque in met haar ellenlange overwinteringen in Nice.
It’s nice in Nice
Speciaal voor Victoria en haar gevolg werd het Excelsior Regina gebouwd, een luxehotel ter grootte van een kleine kroonkolonie. “It’s nice in Nice,” schreef de koningin naar huis en de rest van de eeuw bleef ze er. Per gouden koets ging ze bij keizerin Eugénie op de thee en urenlang kon ze genieten van het uitzicht op deMéditerranée. Terug in Engeland verzuchtte ze op haar sterfbed: “Oh, if only I were in Nice, I should recover.”
Massatoerisme bestond nog niet toen de Zuid-Franse kust bij Nice al vakantievierders bij de vleet trok. Koningen, tsaren en maharadja’s arriveerden, en schilders als Cézanne en Matisse. Dankzij de eerste reisgids in 1887 – La Côte d’Azur – werd de zonnige kuststrook een sterk merk. Ook in de zomer werd het een populaire bestemming toen Coco Chanel in de roaring twenties het zonnebaden modieus maakte.
De ideale instapstad voor een ontdekkingstocht langs de Côte d’Azur is Nice nu; niet te groot, wel mondain, relaxed en betaalbaar. Op een blauw stoeltje geniet je van het uitzicht op de Baie des Anges. Bescheiden jongens, die Niçois, maar de naam kon niet beter gekozen worden: blauwer dan de Engelenbaai wordt de Méditerranée niet.
Flaneren over de Promenade des Anglais is het favoriete tijdverdrijf, maar ook voor zaken zit je hier goed. Worden buitenlandse ondernemers in Frankrijk gewoonlijk onthaald op argwaan, Nice ontvangt ze met open armen. De economie draait op dienstverlening en daarvan heb je nooit genoeg, vinden ze hier. Zaken doe je tijdens ellenlange lunches of op z’n minst bij een flinke fles champagne.
In het Negresco bijvoorbeeld, de wit-met-roze suikertaart die steevast de top 10 van ’s werelds beste hotels haalt. Restaurant Chantecler heeft twee Michelinsterren en een wijnkaart dik als een telefoonboek. Licht lunchen kan in het curieuze decor van La Rotonde, een als kermisdraaimolen vermomde bistro. Zo wordt een zakenlunch leuk.
Alles Cannes
Nice heeft het Negresco, maar baas boven baas is Cannes met het Carlton. Daar wordt deftig gedineerd in restaurant La Belle Otéro – vernoemd naar de befaamde courtisane van koningen en tsaren, naar wier borsten de markante koepels van het Carlton zijn gemodelleerd.
Star des palaces, palace des stars – zo noemt het Carlton zich zonder bescheidenheid. Onbekend sterretje Brigitte Bardot liet zich in bikini op het privéstrand door paparazzi naar wereldfaam fotograferen en Grace Kelly werd hier voorgesteld aan haar Monegaskische prins. Het Carlton zag meer sterren dan een eskadron astronomen bij elkaar.
Dankzij het filmfestival is Cannes elk voorjaar even Hollywood aan de Méditerranée. Tenzij je een filmbons bent, heb je hier dan niets te zoeken; een hotelkamer is niet te krijgen, filmzalen en feestjes zijn alleen toegankelijk op uitnodiging en die krijg je alleen als er producent, regisseur, acteur of miljonair op je visitekaartje staat.
‘La vie est un festival!‘ schreeuwt de VVV in Cannes ook de rest van het jaar enthousiast van de daken. Sinds de ontdekking dat de zakenreiziger drie keer zoveel besteedt als de toerist, lokt de stad vooral die doelgroep met 150 internationale congressen, evenementen en festivals per jaar. Voor platenboeren is er de MIDEM, voor vastgoedmagnaten de MIPIM en voor omroepbazen de MIPCOM. Jaarlijks brengen ze een half miljard euro binnen.
Na een dag werken is het goed uitblazen op de Croisette. Langs de beroemde boulevard staan luxehotels, hippe bars en designerwinkels en er ligt een strand met écht zand – heel wat beter dan die knoestige kiezels onder je espadrilles in Nice. Weliswaar spoelt het strand elke zomer weg, maar dan bestellen ze gewoon weer een colonne zandauto’s.
Mag ook wel, want aan de dertig privéstrandjes betaal je op je strandbedje onder een palmboom een fortuin voor een fles frisse champagne met een verse kreeft. Daar horen geen zere voeten bij.
Pretpark Monaco
Geld teveel? Vaar naar Monaco. In het casino ben je het zó kwijt. En gaat het anders, dan kun je zelfs in het holst van de nacht je gokwinst omruilen voor flonkerende diamanten; de juweliers naast het casino zijn tot twee uur ’s morgens open.
Ook het Hôtel de Paris, Monaco’s iconische paleishotel, staat aan het Place du Casino. Handig, maar gokkers geven vaak de voorkeur aan het Hermitage verderop. Je glimmende Bentley of Rolls door de portier pal voor de deur van het gokhuis laten parkeren, da’s hier een geliefd statussymbool. Toeristen gaan met die glimmende bolides op de foto om zich eventjes zelf miljonair te wanen.
Voor La Belle Otéro – die van de welgevormde koepels van het Carlton in Cannes – werd de droom werkelijkheid. De chique escortdame, die de koning van Engeland, tsaar van Rusland en sjah van Perzië tot haar klantenkring rekende, werd steenrijk toen het rouletteballetje 21 keer achter elkaar op haar dix-rouge kwam. Waar of niet, het verhaal voedde de toch al legendarische status van Monte-Carlo.
Prins Karel III durfde het niet te dromen toen hij halverwege de 19e eeuw de troon besteeg. Monaco was het armste land van Europa en Karel zocht wanhopig een uitweg. Van zijn laatste geld bouwde hij een casino. In Frankrijk was gokken verboden en dus kwamen de buren massaal naar het ministaatje. Drie jaar na de opening was het casino zó winstgevend dat de belasting werd afgeschaft.
Nu nog is het casino een belangrijke inkomstenbron voor het steenrijke ministaatje. De Société des Bains de Mer, het staatsbedrijf dat gesticht werd om het casino te runnen, is inmiddels een imperium met casino’s, luxehotels, sterrenrestaurants, een chique Beach Club en Golf Club, Europa’s grootste spa en de heetste nachtclub van de stad.
Sint-Teveel
Officieel houdt de Côte d’Azur op bij Mandelieu, maar niemand die zich daar op weg naar Saint-Tropez iets van aantrekt. Het voormalige vissersdorp telt zesduizend zielen, maar ontvangt op topdagen 100.000 bezoekers. Saint-Trop noemen de inwoners hun dorp ook wel; Sint-Teveel.
In de wereldhoofdstad van het hedendaags hedonisme laat niemand zich tegenhouden door iets futiels als een file op de kustweg; ze kopen gewoon een pied-à-terre. Elton John, George Michael en Joan Collins wandelen naar hun favoriete terras. ‘Saint-Tropez is passé’ wordt regelmatig geroepen, maar iedere zomer liggen celebrity’s en miljonairs weer onder een dikke laag Ambre Solaire zij aan zij op het strand.
Saint-Tropez was in 1955 nog een slaperig vissersdorp met een kerkje, buurtcafé en een strandhutje, waar wat hippies sardientjes grilden voor luttele badgasten. Maar daar stapte Brigitte Bardot het strand op voor de film Et Dieu créa la femme en ineens had Saint-Tropez het imago van hedonistisch bolwerk bomvol sun, fun and sex.
De gemoederen lopen ’s zomers hoog op. Magnums vintage-champagne à vijfentwintigduizend euro worden doodleuk leeggespoten over de in minikini gehulde blondines. Als dat niet bevalt, kun je bij dertig andere beachclubs terecht. De chicste is Club 55 – dat strandhutje waar het precies vijftig jaar geleden allemaal begon.
Je eerste bezoek aan de Côte d’Azur blijft je bij; het is alsof Scotty je per teletransporter naar een andere wereld straalt. Of zoals Joan Collins zei over haar eerste keer aan de Côte: “I thought I had died and gone to heaven.”