Snorkelen met koraalvlinders, picknicken in privébaaitjes en kuieren over het kwartszand van Australiës mooiste strand: zeilen in de Whitsundays staat garant voor paradijselijke dagen.
Alle hens aan dek! Nog maar net ingescheept en ze moeten al aan de bak, de passagiers van de Ron of Argyll. Zeilen in de Whitsunday-eilanden, een archipel van 74 bounty-eilanden bom bovenop het Groot Barrièrerif, is plezierig maar ook sportief: af en toe moet er aangepoot worden, want schipper en scheepsmaat kunnen het niet alleen. Matt staat aan het roer, manoeuvreert het schip de haven uit en legt het voor de wind, terwijl Mark aan wie dat wil een stoomcursus zeilhijsen, touwtrekken en zeemansknopen geeft.
De gevaren van overstag gaan, hoe bakzeil te halen en te voorkomen dat je aan lagerwal raakt, er komt heel wat bij kijken, maar dan is het zover: ze hijsen de zeilen. Dat moet strak gecoördineerd en razendsnel gebeuren, want de wind wacht niet met waaien. Zodra iemand even niet oplet is schade aan zeilen, schip of erger, opvarenden, snel ontstaan. Maar het zit wel snor, de zeilen staan bol en het schip zet het op een holletje. In volle vaart vooruit, richting Australiës allermooiste archipel voor drie dagen zon, zee en zeilen. Recht zo die gaat.
Het grote genieten
Schipper Matt haalt zijn zeekaart tevoorschijn: op dag één varen we langs Daydream Island naar Hayman Island, door naar hoofdeiland Whitsunday en op dag drie door een krappe passage retour naar het vasteland. Behalve zeilen staan ook bushwandelen, snorkelen en zonnebakken op het strand op stapel. Het grote genieten kan beginnen.
Opnieuw alle hens aan dek, ditmaal voor de lunch, in elkaar gekokkereld door de vrolijke Britse Loveday. Zij maakte deze zeiltocht eerder en wilde niet meer weg. Nu zeilt ze in ruil voor kost en inwoning mee als vrijwillige scheepshulp. Vanuit de piepkleine kombuis brengt ze borden en bestek aan boord, gevolgd door schalen en schotels vol lekkers: een salade van mozzarella en tomaat, quiche met kaas en olijven, knappervers stokbrood, tropisch fruit in overvloed, warme worstjes, sateetjes en ribbetjes om je vingers bij op te eten.
Zeilen met dolfijnen
Uitbuiken gebeurt op het voordek onder de tropische zon. T-shirts gaan uit, korte broeken worden nog eens opgerold en de eerste, volgens goed Australisch gebruik zelf meegebrachte biertjes komen uit de ijskist. Mooi moment om kennis te maken: uit Parijs varen drie stellen van begin twintig mee, de middelbare Jürgen en Ulli met tienerdochter Bettina komen uit Hamburg, de soloreizende twintigers Alex uit Stuttgart en Elisabetta uit Pisa. Met de Britse bemanning erbij is het een Europese boel aan boord.
Loveday komt langs met knabbels en er wordt gebabbeld bij een biertje, maar dan staat ineens iedereen op de voorsteven te turen naar het blauwe zeewater: dolfijnen gesignaleerd. Een schooltje van zes tuimelaars zwemt vrolijk kriskras voor de boeg uit. Zodra de zeilen zakken zwemt er een soepschildpad voorbij. De Franse Yann en Stéphane plonzen pardoes in de Koraalzee, even later snorkelen ook de anderen boven het Groot Barrièrerif, omringd door zesstreepkeizersvissen, gestreepte juffers, harlekijnlipvissen en oogvlekkoraalvlinders.
Marilyn Monroe aan boord
Zeilen in de Whitsundays is een van de populairste attracties van Australiës oostkust. In vakantiedorp Airlie Beach zijn er wel honderd reisbureautjes die duizend-en-een voorgekookte boottochten aanbieden: op moderne motorjachten, luxueuze cruiseboten, snelle catamarans en antieke zeilschepen, van groot tot klein, intiem tot massaal en budget tot peperduur. Naar keuze een dag of drie ontspannen zonnen en snorkelen, actief wandelen en duiken, of dag en nacht feesten met een scheepslading schraal bier en lauwe wodka.
Tot groot genoegen van de opvarenden is de Ron of Argyll níet zo’n party boat, maar wel een plaatje. De maagdelijk witte kits – vijftien meter, twee masten, vijf zeilen – werd gebouwd in 1928 voor de steenrijke kolonel Spencer, die met zijn boezemvriend, de Britse koning George V, lange zeiltochten maakte langs de Schotse kust. In het Caribisch gebied voer ‘The Ron’ rondjes rond Antigua met aan boord Marilyn Monroe. Een grondige restauratie later maakt het tachtig jaar oude schip sinds begin deze eeuw driedaagse zeiltochten in de kraakheldere en handwarme wateren rond de Whitsunday-eilanden.
The good life
Schipper Matt voelt zijn ontspannen opvarenden feilloos aan en stuurt zijn zeilschip ver weg van het massatoerisme, naar onbewoonde eilandjes en idyllische baaien waar geen kip komt. Bij zonsopkomst is er een privé-excursie per rubberbootje tussen de luchtwortels van mangrovebomen, rond het middaguur een wandelingetje naar een grot vol eeuwenoude rotstekeningen van aboriginals, en ’s avonds een picknick op een door rode rotsen omringd kiezelstrandje. ‘This is the good life,’ prevelt de Duitse Alex tevree, terwijl de zon achter het zeilschip zachtroze in zee zakt.
De volgende ochtend staat het dozijn passagiers op een strand van buitenaardse schoonheid. Het blijft even stil, dan laten ze badlakens, zonnebrand en strandballen uit hun handen vallen en rennen ze als kirrende kinderen zo blij de zee in. Whitehaven Beach is kilometers lang, honderden meters breed en gemaakt van ’s werelds witste en zachtste poederzand. Wetenschappelijk bewezen: voor 99,89 procent bestaat dit zand uit microscopisch kleine kwartskorreltjes. IJscoverkopers, strandbars en souvenirstalletjes zijn verboden in dit streng beschermde nationale park en is er niets wat de tropische idylle verstoort.
Met zijn tenen in het zand gelooft Alex nog steeds zijn ogen niet. Vanaf het door wuivende palmbomen omzoomde strand kijkt hij uit op een donkergroen regenwoud aan de overkant van een sikkelvormige baai, met daarin een getijdelagune van zandbanken waartussen het transparante zeewater steeds wisselende kleurschakeringen aanneemt, van topaasgeel via smaragdgroen tot saffierblauw. Puike plek om te blijven plakken. Helaas, na een paar uur zwemmen, frisbeeën en zonnebakken roept Loveday iedereen bij elkaar: tijd voor de onvermijdelijke terugtocht naar het vasteland – een week of drie te vroeg.